Çoğunuz bilmiyordur belki ama okulumuz geçtiğimiz haftalarda engelliler derneğinde engelliler tarafından hazırlanan bir seminere çokça öğrenci ve öğretmenle Katıldı.
Seminere giderken hiçbirimiz gidilen seminerin içeriğinin ne kadar ciddi ve önemli bir konu olduğunu tahmin etmiyorduk, maalesef buradan da anlıyoruz ki gerçek den de toplum olarak Engelli sözü bizde önemli şeyler çağrıştırmıyor.Aslında açık konuşmak gerekirse seminere katılan çoğu öğrenci (bende dahil olmak üzere) “Oh oh 3 dersten yırttık,” gibi düşüncelerle salona girdi.
Öğrenciler seminer salonunda yerlerine yerleştikten sonra herkesin ilgisi, seminer için hazırlık yapan, gözleri görme engelli olan bir görevliye yoğunlaştı. Tabii ki herkesin tepkisi hemen hemen aynı oldu ve seminer salonunda sessiz fısıltılar dolaşmaya başladı “Ay yazık, Allah yardım etsin”. Tabii seminer başladı ve biz her dakika seminerin başındaki fısıltılarımız için rahatsız olduk. Çünkü seminerde, Türk toplumunun engelliler hakkında kayıtsız kalmadığını ancak ne yapacağını da bilmediğini öğrenmiş ve anlamış olduk. Seminer devam ederken anladık ki engelliler kendilerine acınmasını istemiyor, onların da toplum içinde birer birey olduklarının hatırlatılmasını, onlarında normal insanların toplumda ki başarılarını gerçekleştirebilecekleri bilincinin topluma kazandırılmasını ve engelli olmayanların engellilere ön ayak olmasını istiyorlar. Onlar aslında hep içimizde yaşıyorlar ama biz görmezden geliyoruz. Görsek bile sadece acıyarak onları rahatsız bakışlarımızın hedefi haline getiriyoruz. Unutmayın hepimiz potansiyel engelliyiz yarın ne olacağı belli olmaz…
Yani engellilere acımanın engellilere bir fayda getirmeyeceğinden, onların hayatlarını daha da kolaylaştıracak çalışmalarda bulunulmamız, onların bireyliklerini desteklemekle birlikte toplumdaki yerlerini, sağlam bir biçimde almalarını sağlamalı ve bunlar için gerekli işlerin yapmalıyız. Kısacası bilincimizi doğru bir şekilde oluşturmamız ve başkalarını bilinçlendirmemiz engellilerimiz için çok daha yararlı olacaktır.
BİZDENDE TAM OLARAK İSTEDİKLERİ BU ZATEN
Bilal Çetiner
Beyoğlu Ticaret 
Açıkça ve net söyliyeyim; yazını şu dakkaya kadar okumamıştım. Ben engellilere acımayan onları hayata katmaya çalışan bir bireyim. Ortaokulda sol kolu iş görmeyen bir arkadaşımıza tüm sınıf acırdı lakin kimse aksadığı zaman yardım etmezdi. Biz bu konularda gerizekalı bir toplumuz. Birçok konuda olduğu gibi.
Yazını okumamamın sebebi gene bir duygu sömürüsü var herhalde dedim 🙂 Özür dilerim. Fevkalede bir çalışma olmuş hatta birçok web sayfası yazıyı tanıtmış.
Tebrikler..
teşekkürler yorumların için